مقایسه اثر دو شیوه تمرین شنای استقامتی و مکمل ویتامین C بر بیومارکرهای تخریب کبدی رت های نر ویستار

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حمایتی مکمل ویتامینC، بر تغییرات بیومارکرهای تخریب کبدی ناشی از تمرین شنای استقامتی و وامانده­ساز در سرم رت­های نر ویستار می­باشد. بدین منظور تعداد 36 سر رت نر نژاد ویستار در محدودۀ 250 تا300 گرم بطور تصادفی به شش گروه: 1- وامانده­ساز، 2- وامانده­ساز با ویتامینC، 3- استقامتی، 4- استقامتی با ویتامینC، 5- کنترل، 6-کنترل با ویتامینC، تقسیم شدند. در هر جلسه گروه­های استقامتی یک ساعت، وامانده­ساز سه ساعت، 5جلسه در هفته و به مدت ده هفته شنا کردند. مکمل ویتامینC (mg/kg 100)، یک هفته پیش از شروع پروتکل تمرینی آغاز و تا پایان هفتۀ دهم ادامه یافت. جهت برآورد شاخص­ها ALT، AST و­ALP ، نمونه­گیری خونی از سیاهرگ زیرین انجام شد. آنالیز داده­ها توسط ANOVA یک­طرفه، تست توکی با سطح معناداری 05/0 >α انجام شد.نتایج نشان دادند سطوح ALT گروه وامانده­ساز بامکمل (02/0=P ) و گروه استقامتی بامکمل (005/0=P) ، کاهش معناداری نسبت به گروه وامانده­ساز داشتند. سطوح AST گروه استقامتی بامکمل نیز، در مقایسه با گروه کنترل بامکمل (03/0=P) ، و گروه وامانده­ساز (04/0=P) کاهش داشت. همچنین سطوح ALP گروه استقامتی با مکمل نسبت به گروه وامانده­ساز کاهش یافت (03/0=P). در نتیجه ­مصرف مکمل ویتامینC، منجر به کاهش سطوح آسیب کبدی در گروه های تمرینی به خصوص تمرین استقامتی می گردد.